آرتاشس چهارم، واپسین پادشاه ارمنستان از دودمان آرشاکونی، در فاصلهٔ سال‌های ۴۲۲ تا ۴۲۸ میلادی و تحت نظارت مستقیم شاهنشاهی ساسانی بر تخت نشست. وی فرزند وه‌رام‌شاپوه بود و سلطنتش در چارچوب ساختار نیمه‌وابستهٔ ارمنستان ساسانی (Persarmenia) تعریف می‌شود.

در پی تقسیم ارمنستان میان ساسانیان و بیزانس (معاهده ۳۸۷ م)، نقش پادشاه به عنوان نایب‌الحکومه‌ای وابسته کاهش یافت و قدرت واقعی در اختیار اشراف محلی و نهاد کلیسا، به‌ویژه کاتولیکوسی، قرار گرفت. در همین بستر، آرتاشس چهارم در جایگاهی نمادین قرار داشت و از حمایت کافی دربار و نخبگان برخوردار نبود. مخالفت علنی ساهک پارتِو، کاتولیکوس وقت، با سلطنت او و همکاری برخی بزرگان با مقامات ساسانی، زمینه‌ساز حذف نهایی نهاد پادشاهی شد.

در سال ۴۲۸ میلادی، با تصویب رسمی دربار ساسانی، نهاد سلطنت در ارمنستان منحل شد و حکومت به «مرزبانان» (نمایندگان نظامی-سیاسی ساسانی) سپرده شد. این تحول، که پایان عملی دودمان آرشاکونی و آغاز دورهٔ مرزبانی (Marzpanate period) در ارمنستان محسوب می‌شود، نقطه عطفی در گذار از سلطنت نیمه‌مستقل به ادارهٔ مستقیم امپراتوری ساسانی بود.